Published: May 16, 2019 

De sfeervolle hoes, het predikaat ‘post-black/doom’ en de constatering dat Hypnotic Dirge Records verantwoordelijk is voor de release van dit album, geven een goede indicatie van de muziek die de luisteraar op Wijde Wijdte, het debuutalbum van het eenmansproject Omgeving, kan verwachten. En inderdaad: de uitgesponnen, wijd uitwaaierende klankentapijten vol ruizige, introverte black/doom met ambient- en blackgaze-invloeden waarvan Omgeving zich bedient, liggen in de lijn der verwachting. Dit is typisch een album waarop niet ‘het liedje’ centraal staat, maar sfeer en introspectie sleutelwoorden zijn.

Het meest opmerkelijke aan dit album is dat de persoon achter Omgeving, Franck Johanson, normaal gesproken actief is in de opgefokte, energieke thrashmetalband Distillator. Met thrash metal heeft Omgeving echter volstrekt niets te maken. Het lijkt erop alsof Omgeving aan Johanson de mogelijkheid biedt om de ideeën en gedachten die hij niet kwijt kan bij Distillator van zich af te schrijven. De glimp die Omgeving biedt in zijn hersenspinsels is in ieder geval intrigerend genoeg. De introspectieve raamstaarmuziek, waarin het meest ritmische instrument de prominent aanwezige basgitaar is, werkt heerlijk om mee weg te dromen. De wollige keyboarddeken zorgt voor een hallucinante ondertoon.

Wijde Wijdte zit vol paradoxen. Zo zijn de composities ronduit wonderlijk te noemen. Ze zijn avantgardistisch en fragmentarisch, bieden weinig houvast, maar zijn toch beklijvend en nergens inconsistent. Qua stijl roepen ze vooral herinneringen op aan de slepende nummers van Blut Aus Nord. De productie van het album is al even paradoxaal. Die is namelijk zwaar en duister, maar ook dromerig en op een bepaalde manier zelfs sereen. Juist door dit soort schijnbare tegenstellingen fascineert Omgeving. Luister maar eens naar het boeiende Daar Waar De Tijd Smelt, dat begint met dissonant gefrutsel en daarna overgaat in een hypnotiserend, monotoon ritme. Of het titelnummer, dat met zijn keyboardgedreven ‘drones’ aan Ulver doet denken.

Op sommige momenten is te horen dat Wijde Wijdte een debuutalbum is. Zo zitten de meeste nummers volgens hetzelfde stramien in elkaar. Daarmee houdt de band wel een bepaalde ‘flow’ vast, maar missen sommige nummers een eigen identiteit. Uitzondering op de regel is het zeer sterke nummer Stille Vernietiging, dat broeierige riffs combineert met bevreemdende keyboardklanken. De track verdient een eervolle vermelding vanwege de manier waarop deze een spaarzame versnelling integreert. Wijde Wijdte is een bijzonder album, dat het absoluut verdient om gehoord te worden. Ik ben benieuwd of het bij een eenmalig uitstapje blijft, of dat Johanson het experiment blijft opzoeken in de toekomst.